Różany Bankiet

...wstęp wolny 

Goście gromadzą się już w Sali Pijanego Księżyca. Wchodzą goście honorowi - obywatele Imperium Kamane. Damy wyglądają jak kwiaty zerwane z Jedynego Ogrodu i zamknięte w złotych wazonach. Martwa natura? Niekoniecznie. W ich oczach blask radości, czasem zły wzruszenia – a może to poranna rosa? Choć ich miejsce w ogrodach pod baldachimem nieba, udało im się zachować radość życia pośród martwych klejnotów, złoceń, rzeźbionych na ścianach kwiatów niemogących z nimi konkurować. Przyodziane w płatki jedwabiu, lśniącej satyny, tiulu i koronkową mgiełkę. W pąkach ich włosów ukryte perły, szafir i nefryt; maski na twarzach skrywają uśmiech, który chciałby zostać porwany pocałunkiem wiatru lub ukradziony przez pszczołę i rozsiany po świecie.

Zasiadają na krzesłach:

Biała Róża 

Cassie Lekkopióra

 Wszystkie róże zabrane na bankiecie czerwienią się z zazdrości.

Chiński Aster

Yennefer Koleżanka-Szlachcianka

kołysze się na liliach stóp*

Japońska Wiśnia

Malaria

sprowadzona do Europy, by opromieniać blaskiem wschodzącego słońca

Linia Wodna

Bunko Królowa Irysów

Konkuruje z odbiciem gwiazd w tafli jeziora.

Srebrzysty dźwięk dzwonka rozlega się w powietrzu wypełnionym bukietem zapachu, wonią szafranu, imbiru i białej herbaty. Do sali wchodzi Caryca odziana w splecioną drżącymi dłońmi szatę słów.

- Witam Was, moje drogie, na Różanym Bankiecie. Dziękuję Wam za przybycie. Wszystkie róże są dziś o Was zazdrosne, dlatego uważajcie na ich kolce. Nie zabiją Was, ale mogą zadrasnąć. Księżyc jest dziś w pełni. Niech więc takie będą dziś Wasza oczy, Wasze usta i Wasza radość. Zanim zaczniemy cieszyć się tym wieczorem i swoim towarzystwem, chciałabym dopełnić formalności i włączyć do nasze podświatowej społeczności Jaśnie Wielmożną Bunko Królową Irysów, która dziś dała nam poznać swoją liliową stronę natury.

Caryca wstaje, podobnie czynią wszyscy zgromadzeni i odczytuje obywatelstwo po czym wręcza je Bunko.

Obywatelstwo

Ja - Samozwańcza Caryca Kyra Trzeźwa Imperatrix Sobrius Cholerum B.B. – władczyni Podświata i autonomicznych ziem w skład jego wchodzących, piastująca zaszczytne stanowisko Autorki  na mocy prawa przyznanego mi przez samą siebie drogą ustawy o braku ustaw z dnia 9 maja 2013 roku nadaję

J.W. Bunko Królowej Irysów

Honorowe Obywatelstwo Imperium Kamane

 ziemi mi podległej, której zwierzchnikiem jest Shibasaki Kaname

Obywatelstwo zostało nadane zgodnie z Zasadą Kaprysu.

Warunki obywatelstwa:

1.       Zapoznanie się z polityką Imperium Kaname za pośrednictwem lektury Dwóch Bogów

Wypełnione

2.       Uiszczenie opłaty powszechnej w postaci komentarza

Wypełnione

3.       Urok osobisty

Wypełnione

Obowiązki Obywatela:

1.       Przestrzeganie prawa Imperium

Prawo Imperium:

1.       Prawo Krwi

2.       Prawo Barw

3.       Prawo Kierunków

4.       Prawo Samobójcy

5.       Prawo Kaprysu

W przypadku wątpliwość dotyczących wyżej wymienionych praw, uprasza się o zgłaszanie wniosków o wyjaśnienia bezpośrednio w Urzędzie Shikaze Shitou

Przywileje Obywatela:

           1.       Informowanie o nowych postach

           2.       Prawo do nieskrępowanej krytyki, narzekania, obrazy majestatu J.W. Carycy oraz J.W. Kaname     bez poniesienia odpowiedzialności prawnej

           3.       Prawo do domagania się wyjawienia tajemnic fabuły oraz ponagleń, przy czym wniosek może   zostać rozpatrzony negatywnie

           4.       Dedykacje postów oraz ewentualna reklama*

           5.       Wsparcie dyplomatyczne J.W. Carycy w przypadku najazdu wrogich bloggerów*

*w przypadku posiadania bloga

Uwagi szczególne:

J.W. Obywatelce Bunko składam serdeczne podziękowania za możliwość kreatywnej konwersacji i poznawania jej twórczości obfitującej w refleksje, zaskakujące spostrzeżenia i delikatność nawet przy tematach trudnych, lekkość tam, gdzie jest ciężko. Cieszę się, że od dziś oficjalnie należysz do Podświata. Ma on duszę teatru (choćby i marnego) – widownia jest jego częścią i współtworzy każdy spektakl.

Caryca Kyra Trzezwa                                                  Podswiat,  25 maja 2013 roku

- To dla mnie zaszczyt móc gościć Cię w mych ubogich progach. Spójrz, wszystkie dekoracje zbladły przy Tobie. Jesteś ornamentem dzisiejszego spotkania.

Teraz czas na muzykę…    

Do jednago z Kwiatów podchodzi Hideki Urashihara i pyta: Czy można prosić do tańca? Który Kwiat wybiera? Dziś wszystkie kompletnie onieśmielają, lecz tylko jeden przyćmił blask księżyca. 

Szarpiąc słowami, Caryca wprawia strunę w niespokojne drgania. 

                                        Spojrzenie mu w oczy odurza bardziej niż sake,

a usta słodsze są od suszonych śliwek.

Alabastrowa skóra delikatniejsza od płatków śniegu.

Jedwabiste włosy skropione łzami dzikiej peonii.

Oczy z kryształu czystsze od chłodnych wód oceanu;

na dnie ich źrenic spoczywa tajemnica.

Jej biodra kołyszą się niczym unoszone falami morza.

Krok lekki - muśnięcie podłogi cichsze od opadającego złotego liścia.

Dłoń unosi się subtelnie wiedziona głosem cytry;

usta układają w bezgłośne pragnienie.

Jej taniec przyćmił wdzięk żurawi;

odjął łabędziom powabu.

Wszystkie oczy są na nich zwrócone. Wszystkie głosy powtarzają ich imiona. Goście rozmawiają też o poezji, sztuce, muzyce i pięknie świata. Biała Róża wzrusza się tą chwilą rozmowy, choć czuje całą swoją wiosenną istotą jej ulotność. Wie jednak, że każde słowo wypowiedziane tego wieczoru zapadnie jej w pamięć i dzięki niej nie zginie w labiryncie błahostek. W nagłym przypływie  weny, mówi:

Słowo zwyczajne

niepozorne upada

z głośnym chlupotem

zanurza się w wodzie

i znika

ale przecież wciąż tkwi

na dnie i zajmuje miejsce

pozostawiając stały ślad

swojej obecności**

Słysząc to, Wiśnia dodaje ze wzruszeniem: Na dnie nigdy się nie kończy. Gdy człowiek myśli, że jego słowo już go dosięgło okazuje się, że pod nim jest jeszcze muł. Tak wiele idei utonęło w jego odmętach, nigdy nie ujrzawszy światła słońca...Caryca przytakuje z aprobatą i uśmiechem, zrozumiałym tylko dla Wiśni. Chiński Aster też wczuwa się w klimat wieczoru i zaczyna nucić cichą pieśń. Łagodny kobiecy głos wypełnia pokój. Śpiewa w języku, który został już dawno temu zapomniany przez Wschód. Słowa układają się w opowieść o porzucony kraju, tęsknocie i rozłące z ukochanym.

Tam gdzie ruczaj szum i fal dźwięczny śpiew,

gdzie nagie wzgórza wiosną zielenią się.

Tam gdzie mieszka mój duch, gdzie serce się rwie

Tam mój ukochany porzuciłam cię.

By odwrócić się od gwiazd i spojrzeć w oczy nocy

Porzucić twoją miłość i krainy Północy.

Przez Góry i pustkowia wiedzie nasz szlak szary

Przez pustynie, morza, przez Zachodu Bramy.

Miecze nas wygnały, miecze nas przyjęły,

lecz mym mieczem serce ze stali, rękojeść z nadziei.

Tam gdzie ruczaj szum i fal srebrny ton

gdzie moje dziedzictwo i ojców mych dom.

Tam się spotkamy, czekaj na mnie miły,

choćbym cię znalazła w kamieniu mogiły.

By odnaleźć twój grób, miłością skruszyć skałę,

wrócę się przez pustkowia, przez Zachodnią Bramę...

Aster nie ma pojęcia, skąd w jej umyśle pojawiły się te słowa. Kto wie? Może to porywczy zachodni wiatr, wpadający wraz z srebrzystym promieniem miesiąca przez uchylone okno, wyszepnął jej do ucha tę historię. Poruszyła ona wszystkich, lecz w szczególności Hidekiego Urashiharę.

Podano do stołu.

Na początku biały obrus przemieniony w bukiet róż kusi ukrytymi między płatkami niespodziankami.

Uchyl mnie

Odchyl płatek

Zajrzyj

Na końcu podana na tacy wdzięczność. Wybija północ.

- Dziękuję Wam za dzisiejszy wieczór. Wasze słowa porastają połacie Podświata, barwiąc jego surowe oblicze błękitem, lilią, szmaragdem i złotem. Każde z nich sprawia, że moje oczy zachodzą szkłem, które, kiedy mrugnę, tłucze się na miliony łez i zrasza mój kraj, by zakwitał słowami. To dla mnie zaszczyt i nieopisana przyjemność móc gościć Was tutaj i cieszyć się Waszą obecnością.

Po wymianie grzeczności, życzeń, podziękowań i pożegnań,  Hideki odprowadza Kwiaty, by wróciły do swych ogrodów i oranżerii i uśpione cykaniem świerszczy, czekały na pierwszy promień słońca, który strzela na wschodzie i budzi Podświat swym lśnieniem. Caryca spogląda na pustą salę. Pozwala, by błyszcząca łza spłukała wywołane widokiem Kwiatów emocje.

           Marmurowe ściany milczą

           Kamienne posadzki polerowane ciszą

           która próbuje zagłuszyć 

           szept wspomnienia Kwiatów

*lilie stóp - określenie krępowanych stóp u wysoko urodzonych Chinek

**autorem wiersza jest Cassie Lekkopióra.