Rozdział III cz. 2 Kwiat Shikaze Shitou

Zachodni wiatr bawił się w trawie.

Potem przeskakiwał na moje włosy.

Ale to było kiedyś…

W Shikaze Shitou nie ma trawy, w której mógłby szumieć.

Nie ma włosów, które mógłby plątać.

Zostały uwiązane, a zieleń ukryta.

Jej wspomnienie – w moich oczach.

- Wątpię, by on chciał się widzieć z tobą.

Głos należał do bardzo młodej kobiety o oczach koloru wiosennych liści. Przerwał wszystkie słowa – te wypowiedziana i  te pomyślane. Strażnicy zamilkli i odsunęli się od Hidekiego. Dziewczyna podeszła do niego. Była kapitanem... Albo Hideki źle skojarzył opaski na ramionach albo w Shikaze Shitou naprawdę była kobieta na tak wysokim stanowisku. Czarne włosy upięte w wysoki kok, sztywna postawa oraz miecz przy boku dodawały  surowości, która nie pasowała do jej delikatnej twarzy. Była śliczna. Drobna, pogodna, dziewczęca, o jasnej cerze i subtelnych ustach – śliczna. I nawet męski strój nie mógł ukryć tego piękna.  Tylko powaga jak maska przykrywała jej szmaragdowe oczy. Gdyby nie ona, na pewno by się śmiały.

- Dziękuję za zatrzymanie go, teraz ja się nim zajmę.

W tym momencie w sali powili się medycy. Ich widok znów rozbawił Hidekiego. Ponownie przypominali mu muchy – stłoczone, natrętne, kręcące się bez celu.

- Kapitanie, właśnie… - zaczął jeden z nich.

Dziewczyna uciszyła go gestem dłoni.

- Wasza pomoc nie będzie potrzebna. Teraz jest pod moją opieką. Możecie odejść.

Mężczyźni skłonili się bez słowa sprzeciwu i wreszcie odeszli (według Hidekiego odlecieli). Dziewczyna omiotła go spojrzeniem.

 - Pójdziesz ze mną  - zwróciła się do niego. - Rozerwałeś sobie szwy – dodała z nutą konsternacji.       

Rzeczywiście - jedna z ran znów zaczęła krwawić. Hideki wstał powoli, obywając się bez pomocy strażników. Dziewczyna, nie czekając na niego, skierowała się w stronę korytarza do północnej części pałacu. Prawdopodobnie celowo szła na tyle wolno, że wojownik bez większych problemów ją dogonił.

- Z całym szacunkiem, mógłbyś trochę bardziej dbać o swój organizm. Teraz nie żyjesz wyłącznie dla siebie – przemówiła.

- A więc dla kogo?

- Dla Kaname, oczywiście. Nie obchodziłby mnie twój stan, gdyby nie to, że obchodzi on Kaname.       

             Hideki spuścił głowę. „Nierozwaga”. To jedno słowo ciągle pobrzmiewało w jego głowie. Wciąż zastanawiał się, dlaczego tak łatwo mu uległ, tak szybko podjął decyzję. Czy jest ona nieodwracalna? Co przyniesie? Dlaczego te rozważne myśli przychodzą dopiero teraz? Dobrze, że podświadomie zachował odrobinę ostrożności w rozmowie z Kaname. Nie miał pojęcia, skąd do głowy przyszły mu wtedy takie odpowiedzi. Dzięki nim wyszedł obronną ręką z wielu niewygodnych pytań. Ale przedstawił się… Co w niego wstąpiło – wtedy i teraz? Czemu pozwala, by jego porywczość zawładnęła nad chłodnym osądem sytuacji. W ostatnich dniach zbyt często go ignorował. Przesłuchanie, spotkanie w sali tronowej, a teraz ten nagły przypływ gniewu… Chciał zobaczyć Kaname… I co by mu powiedział? Nie podoba mi się, że przez ciebie będę musiał spędzić następne miesiące bezczynnie? Zachowanie godne pożałowania. Może lepiej, że nie został do niego dopuszczony. Czas się opanować. Czas myśleć. Czas uważać, czy z uwięzi nie próbuje się wymknąć zaufanie. Nawet jeśli Kaname wzbudził w nim pewną sympatię, nie dostanie jego zaufania. Mimo to jego propozycja, choć nieco niejasna, była niczym podarunek, nikłe światło w ciemnym tunelu. Czy to właśnie będzie ten cel, którego przez tyle lat poszukiwał? Nie był tego pewien. Choć nawet jeśli nie, cóż może stracić? Był bliski śmierci, bez przyszłości (za to z ogromnym bagażem przeszłości), domu, perspektyw. Na przystaniu do Kaname może tylko zyskać.

                - Dlaczego uważasz, że Kaname nie chce się ze mną widzieć? – zapytał.

Jasne usta dziewczyny uśmiechnęły się, przełamując emanującą od niej sztywność.

                - Jeszcze słabo go znasz. On z tobą gra. Wykonał ostatnio bardzo odważny ruch, podobnie jak ty. Teraz musi zwiększyć dystans, żebyś nie był zbyt pewny siebie.

                - A ty wyjawiasz mi jego chwyty.

                - Sam byś do tego doszedł – odparła, nie patrząc na niego.

                - Skąd takie przypuszczenie? – spytał zdziwiony pewnością w jej głosie.

                - Obserwowałam cię. Jesteście do siebie podobni – ty i Kaname.

                Nagle Hideki zatoczył się lekko. Zrobiło mu się słabo i to wcale nie z powodu usłyszanych słów.  Oparł się o ścianę. Przez chwilę dostrzegł zielone zaniepokojone oczy. Zrobiło mu się głupio. Okazywać słabość przy tak drobnej, kruchej kobiecie, która mimo wszystko ma więcej siły od niego… Co za wstyd. Wtem ona dotknęła jego czoła. Urashihara zadrżał pod wpływem dotyku jej chłodnej dłoni.  Nie przywykł do towarzystwa kobiet, a tym bardziej kobiet wydających rozkazy czy udzielających pomocy.

                - Pomóc ci iść?

To było ostatnie, na co mógłby się zgodzić! Prędzej przystałby na śmierć. Płonął cały ze wstydu i złości na siebie. Zacisnął pięści i wyprostował się.

                - Wszystko w porządku – odpowiedział ciężko.  – Chodźmy dalej.

Rzecz jasna nie uwierzyła mu.

                - Jadłeś coś dzisiaj?

                - Nie – odpowiedział, odwracając wzrok. Czuł się jakoś dziwnie w jej obecności. Jakby był w jakiś sposób zobowiązany do wypełniania jej poleceń, słuchania każdego słowa. Ta nieznajoma darzyła go troską. Czy tylko ze względu na obowiązek wobec Kaname, czy może rzeczywiście się martwiła? Lecz niby z jakiej racji? Głupota… jednak musiał spytać.

                - Powiedziałaś, że teraz ty się mną zajmiesz. Dlaczego? Kaname ci to zlecił?

                - Nie.

Nie spodziewał się takiej odpowiedzi.

                - Sama go o to poprosiłam. Kaname zapewne będzie chciał wcielić cię do swojej armii i raczej nie ustawi cię na niskim stanowisku. Najpewniej zrobi to, gdy tylko twój stan się polepszy. Do tego czasu musisz się odpowiednio przygotować. Zadbam o to. Zważywszy na moje umiejętności medyczne oraz znajomość zamysłów władcy, jestem do tego najodpowiedniejszą osobą. Na pewno lepszą od kapitana Ukity, który do tej pory za ciebie odpowiadał.

Chłopak nic nie odpowiedział.

                 Błyszczący korytarz doprowadził go w końcu tam, skąd przyszedł, jednak dziewczyna minęła jego pokój.

                - Wyjdziemy za zewnątrz – odpowiedziała na jego pytające spojrzenie.

Mijali kolejne pomieszczenia. Drzwi do niektórych z nich były otwarte. Hideki zaglądał w nie, aby przez sekundę dostrzec scenę z życia mieszkańców Shikaze Shitou. Widział służbę przy posiłku, muzyka strojącego instrument, starszego mężczyznę czyszczącego miecz. Wszystko robili w milczeniu. Zdarzało się, że niektórzy zdążyli podnieść wzrok i spojrzeć w oczy ciekawskiego obserwatora. Niektórzy patrzyli  na niego z pogardą. Mimo to Hideki zwalniał zawsze, widząc otwarte drzwi.  Szukał tam odpowiedzi na pytanie, co sprawia, że ten pałac różni się od innych. Jednak nie znalazł jej w oglądanych twarzach.  W końcu doszli to kolejnego holu podobnego, do tego który dzielił pałac na części północną i południową. Tym razem nikt ich nie zatrzymał. Dziewczyna podeszła na chwilę do jednego ze strażników i coś do niego powiedziała przyciszonym głosem. W jednaj za ścian osadzone były trzy bogato zdobione portale z czarnego drewna, dekorowane srebrnymi ornamentami. Środkowy był najwyższy, jednak nieznajoma wybrała boczne wejście.

- Chodź – szepnęła.

Odźwierni otworzyli masywne drzwi. Snop światła wylał się na śliską posadzkę. Oczy, które przez trzy dni nie widziały słońca, zamknęły się w obawie przez oślepieniem i za nic nie chciały się otworzyć.

- Chodź – usłyszał znów cichy głos.

Pragnął za nim podążyć. Poczuł na twarzy ciepłe promienie słońca i delikatny powiew wiatru. Powietrze odurzało mieszanką letnich zapachów. Przestąpił próg i w tym momencie usłyszał:

- Przepraszam. Nie przedstawiłam się ci się. Nazywam się Kaori Yuuki. 

~part of me~

No na reszcie. Uff... Dziękuję Wam Cassie i Yennefer. Zamknęłabym Was w puszkach i sprzedawała jako napój energetyczny. Zastanawiam się, czy mam innych czytelników oprócz Was :P Zdaje się, że jeszcze paru jest. Choć to nie istotne. Najwyżej będę pisać do wyimaginowanych odbiorców. Porzucenie tej historii byłoby niewybaczalne. Wcześniej myślałam, że to ta opowieść jest tym, na co czekałam. Finałem zmagań moich pomysłów. Tyle z nich zostało wyeliminowanych, prawdopodobnie na zawsze. Dziś wiem, że to początek drogi, bardzo długiej drogi, która być może nigdy nie zakończy się znaczącą, wyraźną metą. Ale w myśl własnych słów - ,,W podróży ku horyzontowi najważniejsza jest przebyta droga" - będę w tym wyścigu uczestniczyć. Dziś widzę, że Dwaj bogowie to zaledwie zapowiedź tego, co kiedyś może się pojawić. Wątpię, bym mogła kiedyś pisać hm... zawodowo. Samo to słowo wywołuje we mnie obawę o moje zadufane w sobie ego. Potrzeba mi chyba wiadra wody na głowie w postaci krytyki :D. Pozdrawiam wszystkich, czytających te słowa i życzę miłego dnia/wieczoru/nocy/weekendu... Nie wiem, kiedy sobie to czytacie.